Liefde voor sprookjes

door Julia

Vanaf woensdag kunnen we ons sprookjeshart weer ophalen, dan draait namelijk Beauty And The Beast in de bioscoop. Eventjes kunnen we weer dat kleine meisje zijn die wegdroomt bij het magische verhaal, en geduldig wacht tot haar eigen sprookje begint.

Ja, dat is precies hoe ik me voel als ik naar een Disney-film kijk. Mag ik me even voorstellen? Hallo ik ben Julia en ik geloof in sprookjes.

Dagdromen

En die affectie voor sprookjes beperkt zich dus niet alleen tot Disney of fantasyfilms. Ontsnappen aan de realiteit doe ik namelijk nog steeds, door te dagdromen, hele verhalen af te spelen in mijn hoofd. Tot in detail bedenk ik wat er gebeurt wat iemand zegt, wat voor outfit ik aan heb. Als in een film speelt het zich af in mijn hoofd en stiekem hoop ik dat het ooit een keer gaat gebeuren. Precies zoals in mijn fantasie. Dat geeft zo’n heerlijk gevoel, dat is wat sprookjes met je doen. Ze nemen je mee naar een wereld waar alles mogelijk is, er zijn geen grenzen, niks is te gek en de liefde overwint altijd.

Prins op de fiets

Tja de liefde, soms denk ik was de liefde in het echte leven maar zo simpel als in het sprookje. Je vindt elkaar, wordt verliefd, trouwt en leeft nog lang en gelukkig. Geen onzekerheden, geen bindingsangst, geen ontrouw, niks van dat alles. Als echte Disney-fan heb ik alle klassiekers gezien; Sneeuwwitje, Belle en het Beest, Bambi, Alladin, Doornroosje, Jungle Boek, De kleine zeemeermin en ga zo maar door. Een kast vol met videobanden, ja die waren er toen nog, en elke keer nadat ik een film had gezien vroeg ik of mijn vader de voorkant van de band wilde natekenen. Alleen de omlijningen, zodat ik hem vervolgens kon inkleuren. Oh wat wilde ik als klein meisje graag Sneeuwwitje zijn, of Ariel of Belle, ze waren alledrie zo mooi en alledrie werden ze geadoreerd door een man.

Ik was er van overtuigd dat mijn sprookje eraan zat te komen, hoe precies dat wist ik nog niet, maar eens zou ik die rol spelen. Dan zou de prins op het witte paard aan komen galopperen, op zijn knieën gaan en mij de liefde verklaren en leefden we nog lang en gelukkig. Helaas spatte dat droombeeld na mijn eerste relatie uiteen. De realiteit sloeg hard in. Geen prins op een wit paard, geen liefdesverklaring en al helemaal geen lang en gelukkig leven. Het was niet zo erg dat ik meteen de hoop opgaf, maar een behoorlijke realitycheck was het wel. Nu, heel wat jaartjes, relaties, dates en flings later, weet ik inmiddels wel dat de liefde in sprookjes verre van die van de realiteit is. Betekent overigens niet dat ik het hele idee loslaat. Ik betrap mezelf erop dat ik bij elke nieuwe date toch stiekem hoop dat hij mijn prins is, mijn prins op het magische tapijt, het witte paard of gewoon op de fiets. Terwijl ik niet eens weet of ik uberhaupt nog wel in de ware geloof, misschien eerder de ware voor dit moment. Maar soms lijkt het erop alsof dat droombeeld wat is ontstaan tijdens het uren kijken naar die Disney-films, nooit echt is verdwenen.

sprookjes

Drie prinsen?

En dat kan gevaarlijk zijn in een tijd waarin casual daten de norm is. Waarin het lijkt alsof je naar Holland Casino gaat en het allemaal draait om je kansen spreiden. Want in sprookjes was er nooit een kaper op de kust, Sneeuwwitje hoefde geen competitie aan te gaan met een andere schoonheid. Nee zij was de enige echte voor de prins. Als je nu aan het daten bent wordt er gevraagd, ‘En zijn jullie al exclusief?’ Met het risico dat ik nu echt heel oud klink; Sinds wanneer is daten met een persoon niet vanzelfsprekend meer? Even voor de duidelijkheid, ik heb het over echt daten he? Als in afspraakjes in het restaurant, in de bar, bij de ijssalon waar je urenlange gesprekken voert om elkaar te leren kennen. Wat je nieuwsgierig maakt, of er tussen jou en deze persoon zich iets kan ontwikkelen. Niet over scharrelen of over dates die na elf uur s’avonds beginnen en dus alleen om sex draaien, dan is het volkomen normaal dat je er meerdere hebt. Nee ik heb het over investeren, je blootgeven, figuurlijk, en elkaar echt leren kennen. Iemand dichtbij laten komen. Ja ik weet het, doodeng, maar het is wel de enige manier om die ware intimiteit te voelen. Dat gaat verder dan alleen het fysieke.

Keuzestress

Misschien is het wel de angst om te kiezen, hoe weet je of je een goede keuze maakt? Of het nu gaat om een toetje kiezen in een restaurant, een pak hagelslag in de supermarkt, een zorgverzekering, een vakantie, een studie of een partner. Ja, je weet nooit hoe het uitpakt, de kans dat je een verkeerde keus hebt gemaakt is aanwezig. Maar je kunt het ook als een uitdaging zien, een risico wat je neemt en hoe het ook uitpakt dat zie je dan wel weer. Een sprong in het diepe, en nee dat heeft niet altijd een happy end net als in het sprookje. Maar de ervaring maakt het uiteindelijk wel meer dan waard.

Beeld: Pexels

Meer over liefde:

Verliefdheid: mannen versus vrouwen

De perfecte eerste date volgens Nederlandse singles

Op deze plekken kom je de liefde tegen

Laat een reactie achter

Dit vind je leuk

Wij gebruiken cookies om het gebruik van LotteLust te optimaliseren. Accepteren Lees meer

Privacy & Cookies Policy